KÖY ODASI YARENLİKLERİ

     Özellikle kış mevsimi gelince Köy Odalarındaki  muhabbet bir başka güzelleşir, kıyasıya ve kıran kırana geçen karşılıklı lâf atmalar, verilen cevaplar oda cemaatini gülmekten yerlere yatırırdı. Hele o gün özellikle komşu köyden gelen misafir lafazan birisi veya ünlü bir Âşık varsa, tadına doyum olmazdı muhabbetlerin...Vay be ! Neydi o  günler?... O günleri bu günlere taşıyan sözlerden bir demet anekdot... Buyurun birlikte okuyup, gülerken de beraber düşünelim...

                                                    EŞEK ELİN ZERDELİ EMANET

     “Rızkın onda dokuzu ticarettedir!” derler ya  adamın aklında bu ünlü söz yer etmiş. Ama yokluk ve kıtlığın hüküm sürdüğü yıllarda ‘öyle eşek yüküyle sermaye nerde bizde, hökümet gibi adam olalım?’ diye düşünürken  aklına çerçilik yapmak geliyor.

     Bu hemşerimiz komşusundan hemen bir eşek tedarik eder.  Bağ-bahçe sahibinin  birisinden de veresiye zerdali alır. Zerdalileri sandıklara yerleştirip,  Mucur’un yabanlı aşiretinin yaşadığı veya yörede  çöl tabir edilen  bölgedeki köylerin yolunu tutar.

     Ne hazindir ki yolda  hiç sevmediği bir tanıdığıyla karşılaşır. Adam yeni çerçiyi tepeden tırnağa bir güzel süzdükten sonra, bu  girişimi nedeniyle  dudaklarını büzüp, alaycı  mütebessim yılışıklıkla kutlar. İyi kazançlar diler. “ Hökümet gibi akıllı adamsın  vallaha!” der.

     Çerçi hem mahcup ve hem de mahzun bir tavırla: “Öyle göründüğü gibi dââl... Pek kârının olacağına kulak asma hiyerif. Annıyacan, eşşek elin; zerdeli de emanet” der.

                                                   SAYID’ın ÖLÜSÜNÜ GÖRÜYÜM

     Mucur’un köylerinin birisinde bir kadın karşısındakileri inandırmak için, her zamanda ve hemen her zeminde olur-olmaz şeylere yemin edermiş. Çoğu yemini de “Sayıd’ın ölüsünü görüyüm” şeklindeymiş. Komşusunun  keseri kaybolur ve keser bu kadının evinden çıkar. Kadın her zamanki gibi basar yeminin gözüne; “Sayıd’ın ölüsünü görüyüm” diyerek, suçunu inkar eder.  

     Keserin sahibi komşusu: “Nasıl kıydın da, dal gibi oğlun Sayıd’ın üstüne yalan yere yemin ettin?” diye sormuş. Suçlu kadın gayet sakin bir tavırla: “Allah her şeyi bilicidir. Kendi Sayıd’ıma gıyar mıyım? Ben Ali ‘nin Sayıd’ın üstüne yemin ettim.” demiş.

                                                  ARKANDAN GENE EŞŞEK DERLER

     Genç, dinamik ve görev aşkıyla dolu olduğu anlaşılan ilin yöneticilerinden birisi  ara-sıra köylülerin arasına katılıp onlarla sohbet etmeyi çok seviyor. Yokluğun ve yoksulluğun  hüküm sürdüğü o devirde  köylüler de yeri geldikçe,  “Eşeği olmayan köylü eşekten de kötüdür” diyerek,  eşeğin öneminden söz ediyorlardı ilin yöneticisine . Dolayısıyla köylülerin ağızlarından çıkan iki lâfın birisi mutlaka eşek oluyordu.  Yönetici eşek sözünü kaba bulur, köylüleri uyarır:

     “- Bu binek hayvanına merkep deyiniz. Merkep sözcüğü zaten binek hayvanı (binit) anlamına gelir. Yani merkep demeniz daha uygun olur.” der. Köylüler zorlana zorlana merkep demeye özen gösterirlerse de...  Ancak içlerinden biri de yöneticiyi uyarır:
     “Darılma amma beyefendi! Alışmış gudurmuştan beterdir. Şimdi yüzüne garşı merkep dediklerine bahma. Aha Sen Şehergediğini aşmadan  arkandan gene eşşek demeye başlarlar. Bunların ipiynen guyuya inilmez.” der. (A.Erdemir ağabeyden alıntıdır)

     Sözün özü: Genelde eskilerin ‘Çarıklı Erkân-ı Harp’ dedikleri insanlar, ümmî oldukları için aslında kültürlerinin bir hazine olduğunun farkında olmazlardı. Kısacası alim değillerdi ama ariflerdi. Taşı gediğine hem usturuplu koyar hem de güldürürken düşündürürlerdi.Ne güzel...!

     Hoşça kalınız.                                                                                            

Duran ERDOĞAN    

 Kırşehir Anekdotları Yazarı 

Tel & Gsm;0(537)308 56 58       

E.posta: duranerdogan1947@hotmail.com