Bazı gönül dostları: “Senin siyasi kişiliğin, siyasi kimliğin yok mu?  Meydanlar yavaş-yavaş ısınıyor. Bildiklerini ortaya koy:”  diyorlarsa da, yine de sevmiyorum-sevemiyorum şu siyasi yazıları yazmayı... Elbette benim de siyasi görüşüm, tarafı olduğum  ‘siyasi’ anlayışımın temsilcisi, oy verdiğim bir partim var. Fakat ‘eğitim-kültür’ içerikli yazılar yazan köşe yazarı olarak ‘tarafsız’ ya da ‘kararsız’ görüntüsü vererek herkese objektif yaklaşmak zorunda olduğumu sanıyorum. Zira beni güncel siyasî yazılar yazmaya teşvik eden okurlarıma da hak vermiyor değilim.  Zaman-zaman çizgimin dışına çıkıp görüş beyan etsem ne kaybederim?

    İçeriğinde hep muhabbet, eğitim ve kültür olan yazılar yazdım. Fikirlerim beğenilse de-beğenilmese de okurlarım 45 yıllık yazı hayatımda beni böyle tanıdı,  bu görüşlerimle beni hep böyle değerlendirdi. Ne yalan söyleyim; siyasî, bir başka deyişle ‘politik’ yazı yazmak, her halde politika yapmaktan daha zor geldi bana. Bu nedenle siyasî yazı yazmayı sevemedim. Çünkü -tabir caizse- “davul benim omuzumda, tokmak taraftarı göründüğüm parti adayının elinde olacak” kanaatini taşıyordum. Siyasete destursuz daldığım an, istemesem de ‘kara’yı ‘ak’ görerek, yalanı ve yanlışı, belki de vicdanen müsterih olmadığım tabloların cazibesini savunabilirdim…   

     Damat Ferit Paşa’nın ya da bir başka ünlünün; meselâ yakın tarihte ‘birkaç kere gitmiş gelmiş’ Süleyman Demirel’in iktidar olduğu döneme ilişkin ‘kimi lehte, kimi aleyhte’ binlerce yazı var arşivlerde... Bu gün bu yazıları kaç kişi açıp yeniden okuyor dersiniz? Keza devrini tamamlamış, gündemden düşmüş,  günü birlik siyasetçiyi veya onun siyasî ilkelerini ön plana çıkaran yazı yazsam, kime ne yararı dokunur ya da ülkem bundan ne kazanır?  Bu havanda su çalkalamaya benzer. Yağı çıkmaz, yoğurdu olmaz… Cumhuriyet tarihimizdeki partiler yelpazesine, dahası günümüzde faaliyet gösteren siyasi partilere baktığımızda bir alay parti var. Bunların bile pek çoğu barajın altında kalan ya da solda sıfır oy alan ‘teferruat ve küsûrat’ tabela partileri değil mi?    

     Yeri gelmişken bir anekdotu sizlerle paylaşmamın doğru davranış olacağını sanıyorum: Geçtiğimiz yerel seçimlerde, aynı partinin aday adaylarının bilinmeyen ilginç taraflarını değerlendiren bir yazı dizisi hazırlamıştım.  Aklımca, listeye giremeyecekleri ilklere aldım ve birinci kişiye ilişkin röportajı yayımladım. Posta kutuma ertesi günü gelen isimsiz bir mektupta özetle şöyle deniliyordu: “Röportajını yaptığın kişi, hırsız, namussuz, şerefsizin birisi... Bu yönlerini de araştırıp yazman gerekirdi.  Böyle birisiyle röportaj yaptığın için, sen de aynısın.”  Buyurun bakalım! Benim yerimde siz olsanız; “öyle gizli-gizli, minder dışında ‘kaypak’ perdah yapma… İsmini yazmaktan çekinen kalleş herif! Erkeksen çık ortaya, kozlarımızı meydanda paylaşalım! ” demez misiniz?  

     Aldığım bu çirkin tepkiden sonra, konuya tersinden bakacak olursak; bu güne kadar yazdıklarımdan hep övgü, tebrik ve teşekkür aldım. Ne yalan söyleyim kendimle gurur duydum ve mutlu oldum. Gel gör ki, işin bir ucu siyasilere dokundu mu zaat-ı şahanelerine yazı beğendirmek, ‘deveye hendek atlatmaktan’ daha zor…

      Gönül ve oy verdiğin partinin adaylarının ve yönetimdeki temsilcilerinin seni kolay ve ucuz lokma sanması; fanatik partililerin de “o bizim adam!” diyerek, seni ‘kiralanmış kâtip’ sayması,  partilere yakınlaşmayı değil; bana bu ortamdan uzak durmayı tercih ettirdi.

Özellikle akîl adamların meydanları boş bırakıp -nev-î şahıslarına münhasır kurallarla-  kendilerini şartlandırıp, içine kapanmaları hiç de doğru değilmiş. Meydanlara çıkıp doğruları gümbür-gümbür konuşmalılarmış. Ben bunu bu yaşıma gelince öğrendim.  Biraz geç öğrendim, ama siz varın erken öğrenin…

     Çünkü sizin beğenip onayladığınız, alkışlarla yücelttiğiniz, omuzlarınızda taşıyıp, başınıza taç yapıp ‘taht’a oturttuğunuz kişilerin sizlerden farklı birileri olmadıkları halde; sizlere tepeden baktıklarını, işiniz düştüğünde yüzünüze bile bakmadıklarını ‘eninde-sonunda’ sizler de anlayacaksınız.

     Siyasi yazılar yazarak doğruları savunmak, sanırım ancak yazanı bağlayıcı kılıyor. Vicdanını kiraya vermiş, bir paket ucuz ıvır-zıvıra geleceğini ipotek ettirmiş insanları (seçmenleri) nasıl inandırabilir siniz?  Masal, maval ve niyet okuyucularının tuzağına düşen böylelerine “Allah ıslah etsin!” demek bile anlamsız!

       Sözün özü: Farkında mısınız milletvekili sayımız Cumhuriyetimizin kuruluş döneminde 5’ler de iken, bu günkü hükümet zamanında 2’ye düştü! Dünden bu güne Kırşehir’de artan ne var?  Sanki  çılgın proje mi gerçekleştirmişler?  Eskimiş, köhneleşmiş, çağ dışı kalmış birkaç tane kurum binalarını yıkıp, yenisini yapmaya siz hizmet mi diyorsunuz?!

     İlgisizlikten göç veren,  geri bıraktırılmış, sahipsiz beldenin seçmenleri olarak önce kendi vicdanına hesap sormalısın. Sonra da seçtiklerinden hesap sormuyorsan; bunun hesabını torunların sana mutlaka soracaktır, eminim.  

       Hoşça kalınız.  

DAVETİYE: Siz değerli dostlarımı yenilenen Duran ERDOĞAN Kişisel Web Sitemi ziyaret etmeye davet ediyorum.  Giriş serbest, ikramlar ücretsizdir. Adresimiz: http://www.duranerdogan.com  Buyurunuz, bekliyorum efendim.

Duran ERDOĞAN

Kırşehir Anekdotları Yazarı

http://www.duranerdogan.com