MUCUR’DAN BAYBURT’A YOL UZUN OLDU

             1985 yılı öğretmenlik mesleğimde en çok sıkıntı çektiğim çilenin, acının umutsuzluğun yakamızdan inmediği bir yıl olmuştur.     

       Acı tatlı 15 yıl geride kalmış, bütün çalışma, hizmet etme azmime rağmen dürüstlüğün, kimsesizliğin ve değişmez prensiplerin kurbanı olmuştum.             Gümüşhane ilinin o zamanki ilçesi olan Bayburt’un Arpalı Kasabası’na ilkokul öğretmeni olarak tayinim çıkartılmıştı.       

      Dümen sularına girmediğimiz kişilerin acımasız kararları ve hazırlanan senaryolar sonunda Halk Eğitimi Merkezi Müdür Yardımcılığından alınıp, dört çocuğumla birlikte sürgün rüzgârlarının önüne katılarak Bayburt’un yolunu tutmuştum.       

       Çıkan tayinin stres ve sıkıntılarına ilaveten dairedeki kurs öğretmenlerinden birine pazarlamacıdan aldığı eşyalar için kefil olmuştum. Öğretmen arkadaş zamanında borcunu ödemediğinden kefil olarak icra kanalıyla benim maaştan kesintiler başlamıştı.            

  Ya birde mutfağa giren kediyi çıkarayım derken, kedinin can havliyle ellerimi tırmalaması ve parmağımı ısırması sonucunda, kuduz tehlikesine karşı göbekten kuduz iğnesi vurulmam da cabası. Kediyi yakalayıp karantinaya almak için 7-8 kişilik ekiple saatlerce uğraştıktan sonra kediyi gözetim altına aldık.      

       Tarifi yapılmayan bu sıkıntılar içerisinde eşyaları yükleyip Bayburt’un Arpalı Kasabasına varmak için Mahmut KARAKAYA’ların Bedford kamyonu ile yola çıktık. Yedek şoför dâhil 8 kişi ile 18 saatlik uzun bir yolculuk başlamıştı.    Yolculuktaki sıkıntıların bini bir para…

Sivas – Erzincan arasında bir otobüsün yoldan geçmekte olan koyun sürüsüne dalarak yaptığı tahribat sağa sola saçılmış koyun ölüleri çocukları hayli üzmüş ve etkilemişti.

             Erzincan’a varmadan Kelkit’e giden yola saptık. İnce ince bir yağmur başlamıştı. Yollar kaygan ve yer yerde tamirat yapılmaktaydı. Keskin ve tehlikeli virajları gördükçe yüreğimiz ağzımıza geliyordu.  

            O çile dolu tehlikeli yollar hiç bitmeyecek gibiydi. Devam eden yağmur altında saat 14.00 sularında Arpalı Kasabasına ulaştık. İlk durağımız okul müdürünün evi olmuştu. Daha önce telefonla kalacağımız yerin hazır olduğunu söyleyen okul müdürü Temel IRMAK ev bulamadığını belirterek bir şok daha yaşamamıza sebep olmuştu. Yağmur altında kasabanın içinde ev aramaya başladık.   

          Akşam yaklaşmıştı. Eşyaların yüklü olduğu kamyonun üzerindeki çadırda küçük bir göl oluşmuştu. Eşyaların bir kısmı ıslanmıştı. Ev aramaktan dolayı da yorgun düşmüştük. Bendeki moral bozukluğunun ve stresin nerede olduğunu anlatmama bilmem gerek var mı?     

       18 saatlik yorucu ve uykusuz geçen saatler çocukları da beni de perişan etmişti.              Hele bir de okul müdürünün oturulmasına imkân olmayan çok berbat yerleri ev olarak göstermesine de ne demeliyiz? Hâsılı o gün oturulacak evi bulamamıştık. Eşyaları getiren Lokman KARAKAYA’ da en az benim kadar tedirgindi. Çünkü kamyon boşalır boşalmaz memlekete dönecekti.   

           Başka çare bulamamıştık. Okulun konferans salonuna indirdik. Kamyoncuya ücretini ödeyip onları yolcu ettik. Başım müthiş bir şekilde ağrıyordu.      

       Boğazıma bir şeyler tıkanıyordu, çatacak adam arıyordum. O akşam okul müdürünün misafiriydik. Ertesi günü yine ev arama operasyonuna başladık.    

         Nihayet Belediye’ye ait çoğu öğretmenlerin kaldığı otel tipi binanın bir bölümüne yerleşmek zorunda kaldık. İlk işimiz kalacağımız yerin pencerelerini tamir edip badana işini de çocuklarla birlikte aradan çıkardık badana işini bitirdiğimiz sırada o binada kalan dört bayan öğretmenin yanlarında bir öğretmenin annesi de hazırlamış oldukları kahvaltıyı getirmeleri, üzüntülerimizi paylaşmaları, bize yardımcı olma çabaları bizi çok mutlu etmişti.     

        O an bütün sıkıntılarımızı ve yorgunluklarımızı unutmuştuk.         

    Gurbette sıkıntıya düşen bir öğretmene ilk elini uzatanın ve dertlerini paylaşanın yine öğretmen ve öğretmen ailesi olduğunu gördük, yaşadık. O saygı ve sevgi dolu insanları unutmak mümkün mü?       

      Üç yılı aşkın birlikte acı tatlı hatıraları olan Arpalı kasabasını, hoş görülü değerli meslektaşlarımı, uzun süren kışlarını, yağmurunu, çamurunu unutmak istesem de unutamıyorum ki...